Geboorteverhaal Alexander 1 februari 2020
Lieve Alexander,
Op 21 januari reageerde jouw mama op een oproep naar geboortefotografie van mij als fotografe. Twee weken eerder waren je mama, papa en grote broer al eens langs gekomen om een zwangerschapsreportage te doen. Je mama nam contact op met het ziekenhuis voor toelating en vanaf dat moment besloten we er samen voor te gaan… Het was toen nog 3 weken tot je uitgerekende datum.
De dagen die daarop volgde stuurde we nog wat op en neer zodat het duidelijk was voor iedereen wat de wensen en mogelijkheden waren als het zover was. Een goede week later op 30 januari krijg ik een eerste berichtje dat het lijkt of de geboorte eraan zit te komen, je mama gaat op controle in het ziekenhuis waar ze me toevallig aan de ingang van het ziekenhuis tegen komt. Ook bij mij begint de spanning nu echt op te bouwen. Ongelooflijk hoe je als fotografe mee leeft naar de komst van een kindje, terwijl je eigenlijk de mensen niet echt kent. Een uurtje later krijg ik bericht dat het nog vals alarm is, ook al heeft je mama last van harde buiken en lijkt het lichaam van je mama zich voor te bereiden op je komst.
Ik heb alvast net zoals je mama mijn koffer klaar staan, mijn camera’s staan gebruiksklaar, batterijen zijn opgeladen en extra fotokaartjes liggen klaar om onmiddellijk te kunnen vertrekken. Een beetje onrustig ga ik de nacht in en controleer ik elke keer als ik wakker wordt mijn gsm. Echter zonder nieuws….
De volgende morgen sturen we toch nog even met elkaar om te weten of alles rustig blijft. Je mama heeft wat last van lage rugpijn, maar verder lijkt alles rustig. De spanning bouwt wat af en ik durf (al is het met een backup achter de hand) te gaan werken. Nu het moment korter bij komt, groeit bij mij ook het verlangen om aanwezig te kunnen zijn bij jouw geboorte.
De volgende morgen op 1 februari komt dan eindelijk het verlossende berichtje. Je mama heeft om 1.30 u helder bloedverlies gehad dus hebben ze zich klaargemaakt om naar het ziekenhuis te gaan. Je papa heeft nog eerst een bad genomen en leek de rust zelve. Je mama en papa zijn om 2.30 u naar het ziekenhuis vertrokken met weeën om de 10 minuten. Aangekomen in het ziekenhuis hebben ze een test gedaan en bleek dat de vliezen gebroken waren. Omdat de weeën niet echt door kwamen, besloten ze nog niets te doen zodat je mama en papa nog wat konden slapen. Je papa als militair, blijft in alle omstandigheden kalm en neemt van de mogelijkheid gebruik om nog wat te slapen tot 7 uur.
Omdat de arbeid niet zo vlot gaat als gehoopt, krijgt je mama tegen 2 uur weeënopwekkers. Ze heeft op dat moment een goede 2 cm ontsluiting. Ze gaat me een uurtje later op de hoogte houden van de stand van zaken. Omdat ik ergens een vermoeden heb, dat het bij een tweede kindje toch wel eens snel kan gaan, zorg ik alvast dat ik op bezoek ga bij iemand die op 5 minuten van het ziekenhuis woont. Om 14.40 uur krijg ik dan het bericht dat je mama 5 cm opening heeft, dit is het moment dat we afgesproken hadden dat ik zou komen.
10 minuten later kom ik aan in het ziekenhuis en zoek mijn weg naar de verloskamer. Onderweg neem ik nog wat foto’s van het ziekenhuis en van de gang naar de verloskamer, eenmaal aangekomen op de dienst kom ik de vroedvrouw al tegen en begeleid ze me naar de verloskamer.
Binnen tref ik je papa en mama... Mama zit op handen en knieën op bed en probeert de weeën op te vangen. Papa zit langs het bed en lijkt nog heel ontspannen. Tussen 2 weeën door stel ik ze nog even gerust dat ik er ben maar dat ze zich van mij niets moeten aantrekken…
Ik schiet meteen in actie en begin alles rondom me te fotograferen, het machine waar de weeën op geregistreerd worden, mama in arbeid, de ruimte…
Niet veel later komt de vroedvrouw terug binnen, je mama geeft aan het niet meer te kunnen houden en persdrang te hebben… Het is 15 uur. De vroedvrouw controleert je nog eens en blijkt dat je nu op 6 cm opening zit. Veel te vroeg dus en er wordt gezegd dat je de weeën moet proberen weg puffen. Je mama mag op handen en knieën gaan zitten zodat je wat makkelijker kan indalen. De vroedvrouw zegt alles rustig klaar te gaan zetten, zodat als het zover is dit al niet meer moet gebeuren.
Nog voor alles klaarstaat, geeft je mama opnieuw aan echt te willen persen. De vroedvrouw controleert opnieuw om 15.10 en blijkt dat je mama inderdaad op 10 cm opening zit. De gynaecoloog wordt gebeld, maar hier lijkt geen tijd meer voor te zijn. De vroedvrouw duwt op de noodknop zodat ze hulp krijgt van 2 andere vroedvrouwen. Je mama zegt al te gaan persen maar moet echt wachten want de beugels staan nog niet op het bed, de vroedvrouw heeft nog geen handschoenen aan en zelfs je papa lijkt nog niet te beseffen wat er allemaal zo snel gebeurd. Mama moet hem echt even duidelijk maken dat hij dichter bij moet komen want dat je geboren gaat worden.
De volgende moment perst je mama 1 keer en ben je geboren. Ik krijg nog net de kans om het moment te pakken dat je op de buik gelegd wordt. Wat is dit ongelooflijk snel gegaan. Om 15.14 u ben je geboren en alles gaat heel goed. Wat een kanjer is die mama van jou! Iedereen in de ruimte is onder de indruk van de kracht waarmee je mama je ter wereld heeft gezet.
Je ziet je papa verliefd kijken, de ontlading op het gezicht van je mama en dan jij, dat kleine natte wezentje dat onder luid gehuil bij je mama op de buik gelegd wordt. Wauw, wat een prachtig intens moment! Zelfs ik ben trots op jullie, ik voel me zo verbonden terwijl ik jullie eigenlijk niet echt ken… Ik heb geprobeerd me de hele tijd op de achtergrond te houden, maar nu stamel ik toch zachtjes uit tegen je papa dat dit toch echt liefde op het eerste gezicht is…
Papa kan niet anders als dit bevestigen…. De momenten daarop kan ik enkel maar genieten van alle emoties en blikken die ik kan vastleggen.
Jouw eerste blik op deze wereld Alexander, je eerste huil, je eerst pruillipje, je eerste vuistje, je eerste alles….
Jouw papa die verliefd naar je blijft kijken en niet van je af kan blijven, je neusje aanraken, je vinger vastnemen, je rugje aaien….
En dan je mama, die niet anders als gelukzalig kan kijken naar het wondertje dat ze net gebaard heeft. Wat een ontlading en geluk zie je op haar gezicht. Alle pijn is vergeten…
10 minuten later komt de gynaecoloog binnen om vast te stellen dat jij en mama het goed stellen. De laatste verzorging wordt gedaan en je mag een eerst keer eten bij mama. Papa blijft zijn kleine wondertje nauwlettend in het oog houden en kan niet wachten tot het zijn beurt is. Hij blijft je liefdevol aanraken, tot het moment dat hij je eindelijk in zijn armen krijgt.
Dan valt hij stil en kan hij niet anders dan je blijven bekijken… Mama kijkt verliefd en trots toe. En ik, ik kan niet anders als blijven fotograferen want elk moment is uniek, zo kostbaar en komt nooit meer terug…
Ondertussen is je grote broer ook gebeld om te laten weten dat zijn broertje geboren is. In mama’s ogen schitterend een traan van emotie. Daarna zijn opa’s en oma’s aan de beurt. Even later mogen jullie allemaal naar de kamer en komt je grote broer Vinchenzo als eerste zijn kleine broertje bewonderen. Wat is hij trots! Je mag meteen bij hem gaan liggen op de schoot en Vinchenzo vraagt mama uit over alles. Je wordt op bed gelegd tussen zijn beentjes zodat hij je goed kan bekijken… Opa en oma komen trots binnen en ik voel dat mijn taak erop zit om deze familie te laten genieten van dit pril geluk….
Wat ben ik dankbaar dat ik hierbij aanwezig mocht zijn!
Lieve Alexander, je bent terecht gekomen in een warm nest. Ik ben er zeker van dat je met heel veel liefde kan opgroeien samen met je grote broer, mama en papa….
