Geboorte Bella*

Lieve kleine Bella*

Wat genoten jouw mama en papa van een fijne zwangerschap. Alle echo's waren goed en  mama's buikje groeide goed. Ze hadden nog maar net de genderreval gehad en waren zo blij dat ze een meisje mochten ontmoeten. 
Tot plotseling op 22 weken de wereld stil bleef staan,
want jouw hartje was plots  zonder duidelijke reden gestopt met kloppen.
Vanaf dat moment brak een zware tijd aan, 
een tijd van rouwen en afscheid nemen, maar met jou nog zo dichtbij in mama's buik.

Op 21 november was het zover dat je geboorte ingeleid zou worden, 2 dagen nadat ja mama en papa het verschrikkelijke nieuws hoorde dat je er niet meer was. Het was een dubbel moment, niet wetende wat te verwachten was zwaar. Want ondanks dat ze je zo graag in hun armen wilde sluiten was je mama wat bang om je te ontmoeten. 
Om 7 u werd de geboorte ingeleid, de voormiddag bleef het nog vrij rustig maar tegen de middag werden de weeën feller.  Elke wee die feller werd en haar dus ook dichter bij jou bracht, werd het verdriet zwaarder en sloop de angst er wat meer in. Wat was je mama bang dat ze het eng zou vinden om jou te ontmoeten. 
Kort na de middag werd het zwaar, de pijn was ondraaglijk en je mama werd echt ziek van de pijn.  Op deze manier wilde ze niet toeleven naar de komst van hun kindje. Om 14 u werd er pijnstilling aangesloten en kon mama nog een beetje slapen om terug wat tot rust te komen. 
Rond half 4 voelde ze plots een soort druk, ze voelde jou heel laag zitten en niet veel later braken haar vliezen. Het moment was aangebroken om je zachtjes te verwelkomen op deze wereld. Samen met papa, hand in hand waren ze er klaar voor om jou te ontmoeten.
Met kleine beetjes werd je geboren, je was op het laatste moment nog gedraaid in stuitligging. Wat was het een verrassing toen we plots in plaats van een hoofdje, kleine billetjes tevoorschijn zagen komen.
Om 15.47 u was het zover, kleine Bella* werd geboren.
Met 405 gr en 28 cm was je een prachtige kleine prinses, maar helaas bleef het stil, oorverdovend stil.... 
Mama knipte de navelstreng door en daarna mocht je eindelijk bij mama gaan knuffelen. 
Ik was zo blij toen ik na de bange uren, mama hoorde zeggen dat ze zo trots op je was en blij je te ontmoeten. Want ondanks alles Bella*, maakte jij van hen een gezinnetje en trotse ouders.

Lieve Floor, lieve mama, 
Wat was je blij toen je vernam dat je een meisje zou krijgen. Wat hoopte je hierop! Een kleine prinses om voor te zorgen en te vertroetelen. En dat was ze ook... een prachtig klein meisje net zoals haar mama. 
Wat ben ik ongelooflijk trots op hoe je het gedaan hebt. Ik ben zo blij dat ik er voor je kon zijn, dat ik kon luisteren naar je angsten en dat ik je gerust kon stellen zodat je in alle rust je kindje kon ontmoeten. Dat je Bella meteen bij je durfde nemen en haar te knuffelen. Dat angst plaats mocht maken voor trots en liefde, vanaf de allereerste moment...

Lieve Danny, 
Je bent een stoere kerel die alles over heeft voor zijn vrouw en kind. Stiekem hoopte je dat je geen meisje kreeg, want je wist dat je het moeilijk zou vinden om haar los te laten en dat je haar altijd zou willen beschermen. Niemand had durven denken dat je haar helaas zou vroeg zou moeten loslaten.
Gedurende de hele arbeid was je een steun en toeverlaat voor Floor. Je wilde haar pijn overnemen maar voelde je zo machteloos dat je haar niet kon helpen. Echter, alles wat ze nodig had was net wat jij haar kon bieden. Een stoere schouder om op te leunen, een luisterend oor als ze het moeilijk had en een welgemeende knuffel voor haar tranen. 

Lieve Bella*,
22 weken mocht je groeien in mama's buik. Je bent gekoesterd, er is naar je verlangd en je hebt enkel liefde gekend. Wat is het jammer dat je niet op deze wereld kon blijven.  Weet dat je voor altijd gekoesterd zal worden. Je stiefbroertje wacht je op aan de overkant, waar jullie samen kunnen spelen boven de wolkjes. 
Draag zorg voor je lieve mama en papa hieronder, want wat gaan ze je vreselijk hard missen.