Geboorte Raf

Eind mei ontmoet ik je ouders voor het eerst thuis in Grevenbicht. We leren elkaar wat kennen en mama bespreekt al haar wensen rond jouw geboorte. Haar grote wens is om deze keer wel thuis te kunnen bevallen in het bevalbad en niet ingeleid te worden in het ziekenhuis zoals bij grote broer Finn.
Mama en papa weten snel dat ze me willen boeken en zo tellen we samen af naar jou uitgerekende datum. Elke controle verloopt goed, je doet het super goed al blijft het wel terug komen dat ze jou wat groter schatten dan gemiddeld.
En dan is die uitgerekende datum plots daar, 18 juli, maar alles blijft rustig. Enkele dagen later is je papa jarig, en nog een dag later je grote broer. En stiekem hopen we allemaal dat je nu ook nog heel even wacht om je eigen verjaardagsdatum te hebben. En dat doe je ook, jij vind het nog helemaal prima daarbinnen en laat ons allemaal wachten, ondanks enkele pogingen door de verloskundige om te strippen. Op week 41 wordt echter beslist dat het ziekenhuis op korte termijn de geboorte wil inleiden. Heel erg jammer voor je mama en papa maar helaas geen andere keuze meer voor hen. En zo wordt er beslist dat ze op zaterdag 27 juli 's morgens binnen moeten komen voor de inleiding.

In de nacht voorheen vanaf 2 u krijgt mama weeën om de 8 minuten, maar nog niet erg intens. Om 7.15 worden ze verwacht in het ziekenhuis. De ctg is in orde en de verloskundige komt langs om alles te overlopen. Alle wensen van mama worden besproken en eventuele risico's uitgelegd. Tegen 9 u worden de vliezen gebroken, mama heeft op dat moment ongeveer 4 cm opening.
Een uurtje later komen ze kijken hoe vlot het gaat met de weeen. Aangezien de weeën niet voldoende doorzetten wordt er gestart met de weeënopwekkers. Deze worden in kleine stapjes opgehoogd om goede lange weeën te krijgen. Dit mist zijn effect niet, mama wordt misselijk en heeft meer moeite om de weeën op te vangen.
Om half 12 beslist ze in bad te gaan om het warme water de pijn te laten verzachten. Binnen het uur voelt ze druk en wordt er besloten om haar uit bad te halen om de geboorte goed te kunnen begeleiden.
Zoals mama wenstte moet ze niet op haar rug bevallen, echter de juiste houding vinden lijkt niet zo evident. Ze probeerde even rechtop op de knieeën op bed de laatste weeën op te vangen, maar wordt te zwaar om vol te houden.
Ze verhuisd naar de baarkruk waar ze tegen papa aan kan zitten, ze mag rustig wat meepersen om jou te laten zakken in het geboortekanaal. Ze heeft op dat moment 9 cm en nog een heel klein randje.
Na een half uurtje blijkt dit ook niet het gewenste effect te hebben en gaat ze op haar zij op bed liggen. Zo kan ze tussen de weeën door wat bekomen.
Rond 13 u mag mama elke wee actief meepersen. Je schuift elke wee wat meer op en stilaan worden de haartjes zichtbaar, mama voelt geregeld mee hoe ver ze staat en je eerste aaitje op je bolletje is al een feit. Maar wat moet je mama hard werken om jou geboren te laten worden! Dat je een grote baby zal zijn, wordt snel duidelijk.
Bij de laatste wee zakken je harttoontjes want je vind het zichtbaar moeilijk om met je stevige lijfje in het geboortekanaal te zitten. De verloskundige moet dan ook hard meetrekken om jouw lichaampje geboren te laten worden. Als je eindelijke geboren wordt, blijkt dat er toch nog meconeum in het vruchtwater zit, ook verliest mama onmiddelijk een grote plas bloed. Je maakt een moeilijke start...
Er word op de noodbel geduwd en binnen de minuut staat de hele kamer vol met extra medisch personeel. Mama krijgt je een paar seconden op haar borst gelegd terwijl je navelstreng doorgeknipt wordt, daarna moet je snel weg om je te helpen op gang te komen.

Zoals op voorhand besproken gaat je papa met je mee, hij blijft altijd bij je terwijl de dokters je beademen. Hij houdt je handje stevig vast, je kleurt snel mooi roze en na enkele minuten lukt het je toch voor het eerst zelfstandig te ademen en is het verlossende huiltje eindelijk te horen ...
Dit is het moment dat je onmiddelijk terug naar je mama mag om op haar borst wat te bekomen van dit moment. Helaas is het maar voor korte duur, want 20 minuten later wordt besloten dat je mama naar OK moet omdat de bloeding niet stopt. Ze heeft op dat moment al 2.5 liter bloed verloren dus dit moet snel stoppen.
Gelukkig was er toen je lieve papa die je onmiddelijk huid op huid nam om te buidelen. Ook hij moest even bekomen van dit heftige moment en even landen met jou dicht bij hem. Toen je even later gewogen werd begreep iedereen waarom je mama zo hard had moeten werken. Je woog maar liefst 4.454 kg, een groot gewichtje voor mama om op natuurlijke wijze te bevallen.
Ongeveer een uurtje nadat je geboren was, werd je in een bedje gelegd om naar de kamer te gaan. Papa stapte fier door de gang met jou in je bedje. Eenmaal op de kamer heeft papa zich terug in de zetel gezet om huid op huid met jou door te brengen, net zoals je mama het zou willen.

Het was een mooi maar ook moeilijk moment voor papa, hij probeerde volop te genieten van jou maar niets voelde compleet zonder mama erbij. We hebben nog even gebabbeld over wat er allemaal gebeurd was en hoe papa zich voelde maar hij was zichtbaar stiller als normaal. Duidelijk onder de indruk van de gebeurtenissen... Ik voelde papa struggelen bij elke beslissing die hij moest nemen, altijd met mama en jou in zijn gedachten...
Om deze reden werd er besloten om nog geen kleertjes aan te doen, om nog geen voeding te geven en om vooral Raf zo dicht mogelijk bij hem te houden om die eerste magische uurtjes zo positief mogelijk te houden voor jou én voor mama, want zo zou zij het gewild hebben.
Twee uur na jouw geboorte werd je onrustiger, je begon meer te zoeken en kreeg honger. Ik denk dat je stilaan je mama mistte. Er werd besloten om je je eerste kleertjes aan te doen en je even in je bedje te leggen, in de hoop dat je wat kon slapen. We polstte nog eens wanneer mama op de kamer zou zijn maar helaas hadden ze hier te weinig zicht op.
Je papa had mama zo gegund om de eerste voeding te kunnen geven, hij benoemde letterlijk dat ze al zoveel had moeten missen. Toch wilde hij niet dat je honger moest lijden en wist dat mama dit ook niet zou willen. Om deze reden kreeg je om 16.10 u je eerste voeding met een spuitje. Bewust geen flesje om je niet in de war te brengen zodat mama nadien nog zou kunnen beslissen om borstvoeding te geven. Na je voeding kwam je tot rust en sliep je zelf even in je bedje.
Even later kwam je mama na de operatie terug op de kamer, 3 uur na je geboorte was eindelijk het moment daar om echt te genieten samen. Je mocht bij je mama gaan knuffelen, ze was doodmoe maar ik zag enkel een gelukzalige glimlach op haar gezicht. Naar mijn gevoel was dit jullie eerste magische uurtje samen als gezin en ik besloot dan ook om jullie even alleen te laten om samen te bekomen van alle emoties.
Een uurtje later mocht je papa eindelijk het laatste stukje navelstreng door knippen, een moment wat eigenlijk 4 u eerder gepland zou moeten zijn... Helaas liep het allemaal anders dan gepland en anders dan gewild, maar na zoveel spannende uren was iedereen gewoon opgelucht dat zowel mama en jij het goed maakte en dat ze heel zeker de juiste keuze hadden gemaakt om de gewenste thuisgeboorte in bad los te laten en te kiezen voor de veiligste optie in het ziekenhuis.

Lieve Shauni,
Wat ben jij een topper, ongelooflijk hoe vlot jij door de arbeid heen kwam. Wat heb jij moeten werken om je 2e zoon op de wereld te zetten!
Je had zo'n spijt dat je de eerste uren met je zoon moest missen, het magische gouden uurtje vond je zo belangrijk en plots kon je er niet bij zijn. Ik hoop zo dat door de fotos en filmpjes je niets moet missen en je toch een beeld gaat hebben van de tijd die je er niet was.
Geniet nu maar samen, haal je verloren tijd maar dubbel in! Ik weet zeker dat je op handen gedragen gaat worden door jou 3 mannen!

Lieve Lars,
Wat ben jij een super papa. De hele arbeid was je er voor Shauni, altijd binnen handbereik met een knuffel of een bemoedigend woord. Toen Raf eenmaal geboren was, was je er ook meteen voor hem. Je hield zijn handje vast toen hij beademd werd, je nam hem huid op huid toen mama er niet was. Het was niet gemakkelijk voor je om er plots even alleen voor te staan, maar elke keuze die je maakte maakte je met Shauni en Raf in je gedachten. Alles vertrok met hoe mama het zou willen... Ook probeerde je elke keuze uit te stellen in de hoop dat ze er terug was om zelf mee te kunnen maken.
Je bent niet alleen een super papa maar ook echt de steun en toeverlaat voor Shauni!

Lieve Raf,
Wat een eer om bij je geboorte aanwezig te mogen zijn, om alle kostbare momenten vast te kunnen leggen voor je mama en papa, zeker op de momenten dat je mama er helaas niet bij kon zijn.
Wat een opluchting toen je na het hectische moment van je geboorte duidelijk liet horen dat je het ook zelf kon en we je eerste huiltje luid en duidelijk mochten horen. Je bent geboren in een warm nestje, met een mama en papa die atijd het beste met je voor hebben, en een grote broer die je ongetwijfeld gaat ondersteunen in alle kattenkwaad die je samen gaat uithalen.